İnsan yarası olan yerden anlar insanı… Tanıdık hislerdir yakınlaştırdığı kadar yabancılaştıran… Asla tanıyamaz istediği kadar asla...

Ay'ın geceyi fısıldadığı bir akşam kavuşalım. Yılların kumaşını pabuçlarımızla eskitelim. Bir nefise bin esip, özlemin içinden bir mısra...

Zihnimin ıssız sokaklarının karanlık sırları kuyrukları birbirine değmeden geziniyorlar. Dürüstçe itiraf etsem de bilinemeyecek ...

Anlaşılmamışlığın gizemi olur mu hiç? Satırlar bunu mu saklar içinde? Bu yüzden mi çeker insanı en içine, derinine? Bıkmışsa, yorulmuşsa...

İnsanlar asla anlamazlar ellerinde saklı olanın karanlık olduğunu, karanlık renkleri saklar, renkler ışıkları, tüm ışıklar sönerken...

Seni kafamdan kovaladım bu gece, anıları bir kenara sıkıştırdım. İçimde kalıp gittiğin her saniye kendimden verdim. Yine de sana...

Koca deniz sarsa ruhumu alamaz içindekileri Bir ırmak aksa gözlerimden bitiremez ırmaklarını Evren duysa sesimi sağır olur bilemez...

Binbir tarafını saran aydınlık nefes verir karanlığımın derininde ki denizlere... Hayat benden aldığı parçaları eskitirken senin...

Unuttuğum şeyler mi çevreler şu uçsuz bucaksız benliğimi? Özlem  bundan mı kaçar ruhumun derinlerine? Aşk’a yazsam verir mi ki bana...

İçime oturanların akıntısına kapılıyor ruhum .Bir gece yarısı kapım çalıyor, rüzgar esiyor binbir masal olmasa da binbir anı geliyor...

Satırlar yaranı sarmak yerine acıtmaya başlayınca anlıyorsun içinde sakladığının kalbinle atmaya başladığını , başlarda bu insana biraz...

İnsan ne kadar emin olurdu yaşadıklarından? Kaç defa yıkılır, kaç defa doğardı? Hak ettiklerimiz miydi hep bize verilen yoksa değer...

İçimden kopanlar her seferinde bir şeyler götürüyor  fakat sanırım sen daha fazlasını aldın. Öyle bir boşluk bıraktın ki nereye ait...

Hayat kazandıklarımız değildi kaybettiklerimizdi ,kaybedilişlerimizdi çünkü her biri kazandığımızı sandıklarımızdan daha büyük hediyeye...

Gecenin ışığında yalnızlığımla  uykusuz dans ediyorum, beynimdeki dayanılmaz kuruntular izin vermiyor huzur bulmama, tüm ruhumu yakıyor...

İnsanlar nefes alabiliyorken benim içime oturan bu toklukta ne böyle? İnsan yaşama,nefese doyar mı hiç? Yoksa bıkkınlık mı bu ?...

Saçlarımdan dökülen yapraklardır sonbahar Bir gece güneşi gibidir umut Dorukları içimi yakar Eser, gürler ve geçer hayat Meğersem sende...

Güzel vedalar edelim derdim ama vedalara sığmaz duygular , içimde kalanlarda sonlar için oldukça fazla… Her şeye rağmen yine de gülümse...

Her şey nasıl böyle oldu inan bilmiyorum , ben alışıktım bazı  şeylere yorulmazdım , bıkmazdım… Şimdi ise boşlukta bir şeylerle...

Nefes almakla yaşamak aynı mı dersin? Hayattaki herşeyi gerçekten biz mi seçeriz?  Yoksa hayat mı bizi seçer? Yorgun adımlar mı, yavaş...