Soluk beyaz duvarların arasında bir desensin sen....
Ne yazık! Bir ben aşığım sana, bir ben farkındayım içinde saklı sırların...
Kutlanmayı, sevilmeyi en çok sen hak ederdin oysa ki her zerre de bir anı, değer taşırsın sen... Bu içten satırlarımın sahipliğini yapardın derinlerinde...
Yalnızlığın dostu olmayı kim hak etmişti ki sen edecektin sevgili? Bu yarım kalmışlığımın tek eşi sendin halbusaki...
Bazen "Eğer" diyorum, sen ihtimallere sıkışmayı sevmezsin oysa... Yine de merak ediyorum benim senden aciz bedenim, ruhum, kalbim, eğer burada olsaydın kalırmıydın ben gibi insanların deli diye yüzüne bakmadığı biriyle? Bilemeyiz... Çünkü sen hayal'im, aşk'ım, kıtaların sahibi deniz'im, sevgilim, sen aşk'ın ta kendisisin ne varsın ne de yok...
Bir ben görebilirim seni, bir deli, şair, yazar, umutsuz bir aşık... Ben...
Senden mağdur herkesin temsilcisi, gönlüne oturduğun insan...
Nefretin, kinin kurbanı kim olmuşsa o'yum ben...
Yalnızım, daha çok sensiz... Çünkü sensin bir denizin en güzel limanı... Denizlerin en güzel limanı yıkıktır sevgili... Yoktur, gitmiştir, bitmiştir, denizin kurbanı olmuştur zayıflıkları tıpkı sen gibi, sendeki aşk'ım gibi... Ve kalan izlerini taşıyan ben bir limanın kıyısından farksızım. Kırılmış, parçalanmış, beklemiş ama bulamamış...
Sen bendeki yokluğu doldurdun mu hiç? Hiç özledin mi sevgili? Ben sensizlikte yıprandım, eskidim, parçalandım... Bir kalbe sığmaz, bir odaya tıkanır oldum. Sarmalanıp, parçalandım. Kendimi unuttum, seni unutamadım. Herşeye özgür, senin yok olmuş gerçekliğine mahkum oldum.
Oysa ki deniz, aşk benimdi... O hep bendeydi... Aşk'ı yaşayan bendim. Ama sen olmayınca yıkıldı dayanaklarım, parçalandı kayalarım. ne yazık sevgili! Aşkı yaşayan son buldu, sebep olan ölümsüzleşti... Beni sensizliğe rağmen devam eden aşkım yok etti...