Sevmeyi öldürmek, sevilmeyi ölmek sanıyor insanlar. Ne acı öyle midir oysaki sevgi? Yaşatmaz mı insanı? Gözlerinde ışık, kalbinde çiçek açtırmaz mı? Sence yaşatmaz mı aşk insanı?
Oysaki ben bahçelerin çiçeği, özeni ,kokusu gibi bilirim aşkı… İki bahçıvanı olur her zaman. İsimleri, ünvanları , konumları önemli değildir. O bahçeye ne kadar sıkı sarılır ne kadar özenli bakarlarsa o kadar büyür çiçekleri, ağaçları ,zamanları ve hatta sevgileri…
Aşk yaşatır aslında… Bir çok dünyayı kendine saklatır. Bir yazarın kalemine misafir olur, bir hikaye yaratır. Bir insanın kalbine dokunur, bin bir duygu yaşatır. Bir çocuğa kendinden büyük anılar bırakır. Bazen acıtır, bazen güldürür ama ne fark eder? Her türlü duygularıyla yaşar insan zaten. Duygusuz insan var mıdır ki? Öyle bir insan var mıdır? Sanmam. İnsan en fazla kaçabilir duygularından saklanabilir hatta belki de onları öldürdüğünü sanabilir. Ama sonra karşısına bir durum,olay,insan çıkar. İşte o zaman kazanır bu savaşı duygular. İçi dolar insanın bazen gözleri bazen dudakları sahip çıkar bu duygulara… Ama insan her zaman duygularıyla var olur işte… Tıpkı birini kaybettiğinde sen onu unutana kadar seninle yaşaması gibi… Duyguları var oldukça var olur insanlar. Tıpkı nefes almak gibidir hissetmek. Ve aşk bir insana nefes almayı hissettirebilecek en güzel duygudur aslında...