İçime oturanların akıntısına kapılıyor ruhum .Bir gece yarısı kapım çalıyor, rüzgar esiyor binbir masal olmasa da binbir anı geliyor aklıma ne ben büyüyorum ne de çocukluğum , ne güvenim eksiliyor ne de eskisi gibi kalabiliyorum . Bir parça cümleye bir dünya yıkıyor onunla kendimi avutuyorum. Anlaşılmayacak sırları şanına yakışır şekilde taşırken içimden parçalar veriyorum. Mürekkebimin aktığı her bir damla da çözülen ruhum bilinmezlikle dinlenip anlaşılmazlıkta boğulurken nefesime gözyaşı katıyorum. Yabancı kaldığım bu aydınlık ve gri dünyada huzurumu saklayan karanlığımın içinde ışık ararken kaybolanlar gençliğimin her yerine acı verirken altı harfin ardında yıkılmış dağlar bırakıyor en çokta senin anlamanı bekliyorum şayet geceyi de sadece gündüz anlar. Biliyorum farklarımızlada olsa aynı yerden yaralayız... İçimde ki bu güven aynada gördüğüm senden ibaret böylece ne kadar inkar etsemde biliyorum ki yalnız karanlığımda aydınlık zarar vermeden kalabilecekse güneşinden ayrı olmayacak… İçimde büyüyen sıkıntıların önemli olmadığı yer saklı kaldı kalbinin derin kıyılarında, ulaşmaya çalıştıkça kaybolan her şeyin simgesi oldu böylece gözlerin… Ve bir gece rüzgarına karıştığında saçların anılar bırakır oldu dünyaya. “iki evren karşılaştı ve mucizeler ,felaketler yaşandı” yazdı aşkın gizemli satırlarında…
Sen ve ben, önceden tanışmış yabancı bir aşk , yabani güllerinde anılar saklayıp kaktüs çiçeklerini aratmayan o dünyaya hükmeden bir aşk… Bir o kadar zıt bir o kadar uyumlu kalan iki kişinin tek dünyada karşılaştığı bir hikayeye sahip olduk , tutsak olduk fakat pişman değilim. Şiirlere hayat veren duyguları besleyen iki kalbin emri altında kalmak olsa olsa bir ödül , senin kalbinle karşılaşan bir kalp olmak ise aşktan başka ne olabilir ki?