Satırlar yaranı sarmak yerine acıtmaya başlayınca anlıyorsun içinde sakladığının kalbinle atmaya başladığını , başlarda bu insana biraz yabancı biraz da tanıdık bir his gibi geliyor çoğu zaman kaçmak isteyebilirken.
Tüm bunlardan ,araya giren mesafelerden, insanlardan, kırgınlıklardan ve hatta tüm acıtan sebeplerden değilde uzak kalmaya başladığını hissettiğinde dayanamıyor kalp yapamayacağını bile bile kaçmak belki de yok olmak istiyor…Çaresiz kalıyor insan defalarca gidip geliyor aklı ve kalbi arasında gecelerce kayboluyor duygular ve düşünceler arasında , yalnız kalıyor yalnız kaldıkça kanıyor ,kanadıkça gözlerinden akıyor ayrılıklar ,barışmışlıklar… Zaman ilaçtan çok avuntu saklar gibi kalıyor avuçlarının içinde…
Nerden mi biliyorum? Gidişinle bıraktığın nefessizliğimin anılarla dost olup saatlere küsmesinden… Tüm bu şimdinin ve geçmişin içinde zihnimin derininde kalan anılar aydınlık delikler bırakıyor karanlık kalbimin ortasında, uyumla buluşuyor benliğimle sevgin… Yavaşça öğreniyorum duvarlar değil ama gidişin acıtıyor derinimi… Aynada gözlerim kendine bile bakamıyor sana bakabildiği gibi ellerim titriyor artık kalemime sarılırken , kalbim soğuk demek isterdim fakat hala yanıyor gözlerinin hissettirdikleri ve gidişinin ateşiyle…
Bu haksız bir oyun sevgili kazananı göremiyor gözler kaybedenler bir olmadıkça… Keder birisinden diğerine giderken , sokaklarda gezinirken sensizlikle arkadaş olup insanlara tattırır aşkın acı tarafını ve ben, bu aşkın ikinci kahramanı yanarım o ateşlerin içinde kalbimdeki binlerce sen ile… Eğer olurda canın yanarsa özür diler ruhum giderek kendisini bu ateşe atan ruhunun en ince yanlarından yeter ki iyi ol içinde dünyaları saklayan sen… Aşkıma karşılık verdiğin her saniyenin teşekkürüdür karşılığı ve bilirim ki kazananlarla , kaybedenlerin bir olmaya mahkum olduğu bu hikayede mutlu son sadece birlikte kaleme tutunurken yazılabilir mutsuz son ise ayrılığın kederini bölüşen gözlerle. Yine de yetmiyor bildiklerim canımı yakan hislerimin yatışıp sabırla beklemesine…