Terk ederken bu şehri gözyaşlarımdan izler bırakıyorum sana...
"umud etmek cezadır" der çoğu insan sanırım haklılar. Peşimden geleceğini umut ederek bıraktığım her parçam şahid buna. Umut insanın en bilinmez düşmanlarındanmış aslında, seni beklerken harcadığım dakikalar öğretti bunu bana...
Şimdi baktığımda hatıraların arasında geçmiş, acı bir dalga gibisin kayalarımı yontan diğerlerinden tek farkı daha içimdeki kalbime dokunabilen tek dalga olman...
Değişik izlerimiz vardı oysaki farklı sevgileriniz vardı... Değerini bilseydik, bilseydin bu dünyaya tanınmamış bir resim bırakabilecek kadar güzeldik.
Nerde, nasıl Olursa olsun eksiklik ve kusurlarımızla eşsizdik...
Biliyorum aslında, sadece bende böyleydik. Sende ise tavan arasından hiç çıkamamış eski, nostaljik ama güzel tozlu bir saattik...
Her zaman ama her zaman gün yüzünde çalışmamızdan, bir şeyleri atlatmaktan korktuğun her bir parçaların temsiliydik...
Işte bu yüzden örtümüzü kaldırdık, tozlarımızı sildik ama asla gün yüzüne çıkamadık...
Sessiz ve güçsüzce senin korkuların tarafından ezildik,kırıldık ve hatta belki de parçalandık.
Sessizlik senin kalbinden, güçsüzlük ise benim sevilmeyişimden geliyordu. Işte bu yüzden ben ikimiz yerine sevmeyi sende kaçmayı denedin.
Böylece zamanın acımasız dalgalarında çırpınarak boğulduk. Kimi zaman bir insan oldu bu kimi zaman bir olay ama yeterdi,zaman istediğini almak için çabalardı ve sen onun kazanmasına meraklıydın.
Kimi zaman bir rüzgar dalgalarımıza güç, kimi zaman küçük bir deniz yıldızı umutlarımıza ışık oldu ve bir gün denizin bilinmezlerine indiğimizde sana bahane olacak akıntılar çıktı karşımıza sen onlarla benden kaçtın. Bende denizin kumsalı, karanlığın gecesi oldum. Sen mi? Sende nispet olurcasına güneşle arkadaş oldun.