Ey güzelliğine şiirler yazılan sevgili!
Gözlerinde yaşarmış ay oysa ben gökyüzünde sanırdım...
Sen gidince karanlığa büründü bütün umutlarım, nereye saklandı içine sığmayan ışıkların?
Yıllardır yerinden oynamayan kalem, boş kağıdın üzerinde dans ediyor şimdi. Kimse farkına varmadan hüznün adımlarıyla siliyor ışığının izlerini...
Çizilen her satır, silinen her parça yaralar açıyor terk edilen ruhuma...
Sana muhtaç hayatlardan habersiz gidişinden sonra...
Günden güne siliniyor anıların, çiçekler veda ediyorlar gündüze...
Göz yaşlarım desenlere eşlik ederken, karanlıkla arkadaş oluyor kırgın kalbim ve kayboluyor ruhsuz şehrin tüm ışıkları...
Kesiliyor çocukların şarkıları ,kuşların cıvıltıları, yok oluyorsun sevgili... Bundan habersiz denizler isyan ediyorlar kadere, gidişine ve sessiz kalarak ölmeme...
Derin, yıkıcı dalgalar ele geçiriyor bedenimi...
Gidiyorsun sevgili, sessiz ama anlamlı gözlerinle... Lakin, gidişin felaketi avuçlarıma bırakıyor. Koca bir şehri yok ediyor yalnızlık ve keder... Aşkın acısıyla sarmalanıyor kuleler, uğurlarına şiirler, destanlar yazıyor insanlar...
Gökyüzünün yerini karanlık alırken...
Sen de bu şehirle ölüyorsun sevgili, benimle geliyor karanlık sularda boğuluyorsun...
Sen isteyerek gidiyorsun, isteyerek yok oluyorsun ben ise senin benden gidişinin acısını taşıyamayarak boğuluyorum...
Denizler hırçınlaşıyor gidişinle, gündüzler geceyi aratmıyor. Söylesene sevgili, ben acını ,gidişini, yok oluşunu taşıyabilsem dahi yaşanır mıydı ruhsuz ,duygulardan, ışıklardan ve senden yoksun bu dünya da? Çocuklar yine de güler miydi neşeyle? Aşkla kutsadığımız bu şehir yeni bir anlam kazanır mıydı yıldızlarda?
Belki de sevgili, belki de sen yok olacaksın, ben sensizlikte kaybolacağım ve diğer aşkları yaşatacak aşkımız lakin, bilmelisin ki biz artık bu şehirde sadece bir anıdan, bir hikayeden başka bir şey olmayacağız... Diğer aşıkları sonsuzluğa inandırırken, kayan bir yıldız gibi umut dolu dileklere sebep olarak gideceğiz bu dünyadan...