Soğuk çehrenin sebep olduğu alevler yaktı kalbimi, neydi bu? Sensizliğin verdiği acı mı, kaybetmenin verdiği hüzün mü?
Gece'nin sessizliği de nedendi böyle? Sanki sözleşmişti o gece bütün bir dünya kedere... İçimi yakan o ateş ,soğukluğuyla dondurmuştu bütün bir dünyayı...
Yıldızların gözleri olmuş, konuşmuş ve ağlamışlardı bana eşlik etmek istercesine...
Sormak istediğim sorular istenmeyen lokmalar gibi boğazıma takıldı günlerce...
Şimdi ise alışmışlığın ince sızısı var üzerimde , bazen küçük bir anıyla kanıyor o derin yara bazen ise en içimde , derinlerde bir yerde saklanarak günden güne bitiriyor beni...
Kimsenin bir çözüm bulamayacağı bu hastalığa bir isim vermiş insanlar ,oysa ki ben sensizliğin verdiği bu duruma yine ve yine senin adını verirdim. Yazdığım bu mektupların veda satırlarında bir hasta'nın içini benimsemiş ruhum ve benim çocukluğumu,gençliğimi saklamış bu parkta, seni beklemeye alışmış bu aciz bedenimle yine bir tek seni bekliyorum . Lakin biliyorum bu sefer kızılın ve kahvenin hakim olduğu şu yoldan gelmeyeceksin ,bu sefer kuşların cıvıltısına sakin bir tonda eşlik etmeyecek sesin...
Ben ise bu gerçeği bilmenin acısının altında ezilmeye devam edeceğim...
Çünkü sevgili , bu sefer hayal edemeyeceğim kadar uzakta, bulutların arasındasın...
Ait olduğun yeri bulmana sevinse de kalbim, sensizliğin verdiği boşluğun yanmasına engel olamıyor. Yine de sevgili mutluyum senin adına kirin ve pisliğin hakim olduğu bu güzel dünyaya fazlaydı senin masum gözlerinin içinde saklı ışık dolu ruhun...