Yalnızlığın sularında boğuluyorum...
Aklımda ki karmaşanın suları çevreliyor bedenimi, bu senin boşluğun sevgili...
Elimi attığım, baktığım her yer sen, senden bir parça...
Bu boşluğun adını yalnızlık koymuş insanlık oysaki sensizliktir, yalnızlık. Bir sensin karanlığın içinde saklı ışık...
Kalabalığın içi soğuk, uzak ve ıssız oysa ki sen, kalbimin, beynimin, bedenimin yaşama sebebi, bu yazdıklarımın ilham sebebisin. Işık, sıcaklık, aşk, sevgi, nefret ve daha sayamayacağım bir çok şey saklı gözlerinde... Bu ıssız sokakların yabancılığından yoksun, yakın ve sıcak sözlerin.
Ne yazık sevgili, onlar seni bilmeden sığınıyorlar kalabalığa. Bir deliye dönüşüyorum ben, umutsuz bir aşık oluyorum gözlerinde...
Söyle bana hayat?
Sen yoksan, yok olduysan nasıl var ettin bu satırları? Nasıl içime doğdu varlığından sebep bu aşk, bu sevgi...
Söyle sevgili?
Bir hayal kadar güzelsen nasıl var oldun? Yok olduysan bu hislerin sahibi olman nasıl mümkün? Solgun gülüşlerin varlığının kanıtı mı? Yoksa bana bıraktığın hüznün mü?..
Sen sevgili sen güneşin ta kendisisin insanların varlığını hissedip görmeye cesaret edemediği şeysin... Sen aşksın sevgili hayatsın... Sen varsın, var olacaksın...