Tekrar başa dönüyor zaman ve nerede olduğumu şaşırıyor zihnim. Kalbim ise kendi krallığında hüküm süren bir hükümdardan başkası değil gibi...
İçindeki boşluğu saklamak için oynuyor zamanın ayarlarıyla, her bir adımında saçlarıma bembeyaz karlar yağıyor, gözlerim alışmışlıkla bakıyor. Sahiden, ne zaman alıştım bu renksizliğe? Her zaman böyle miydi dünya?
Camından güneş yansıyan pencerem hep bu kadar uzakmıydı yatağıma? Ay çiçekleri hep mi bu kadar solgundular? Hiç mi buluşmadı ay ile güneş?
Ormanın ortasında adımlarını kaybetmiş küçük bir kız gibiyken omuzlarının altında ezilen bir ihtiyardan farksızım şimdi, hep mi bu kadar arada kalmıştım? Yoksa gidişin mi beni bu hale getiren?
Söylesene sevgili, renkler neredeler? Söylesene sevgili, sesler neredeler?
Söylesene sevgili..? Kaç zaman oldu sen benden gideli? Asırlar eskidi mi? Koskocaman dünya da hiç mi gelmedim aklına?..
Dünya acımasız derdin hep, gülerdim, şimdi anlıyorum. Sen acımasızdın...Göğsümdeki boşluk senle yeşerirken gidecek kadar zalimdin sen, gözlerimin yıldızlarını düşürdün gidişinle. Şimdi söylesene nasıl affeder, dön derim sana?
Yokluğunda yavaşlayan adımlarımla uzaktan izliyorum bugün seni. Bir dünya besliyor içimde gözlerim, hala sen ve benle yaşayan okyanuslar inşa ediyor. Gerçeklikle savaşan umutlarımı saklıyor bir güneş gibi...Oysa bilirsin, ben gece kadar karanlık, ay kadar solgunumdur her zaman...
Belki de vedaların zamanı gelmiştir fakat aşk hala karşı çıkıyordur zamana... Söylesene sevgili? Biz o kadar cesurmuyuz ki ? Biz o kadar "biz" miyiz?
Oysa sen değil miydin herşeyi yenebilecekken bırakıp giden? Oysa ben değil miyim bıraktığın acıyla baş edemeyip şimdi bu satırları yazan?
Şimdi bakıyorum da ne güzel şeymiş aşk... Ne eskiymiş ne yeniymiş bir asırmış aşk. İnsanlar, hayatlar ve dünyalar var oldukça devam edicek bir asırmış... Gökkuşağıymış aşk duyguların renkleriymiş hep yepyeniymiş...
Ne tuhaf şeymiş aşk, yaşayan insanı yaşatır ve öldürürmüş...
Dağları denizlere katar iki kalbi bir eder ama tek bir bakışa yenilirmiş aşk...
Öyle bir geçermiş ki herkese dokunur, inandırırmış kendine... Çözülemeyecek kadar güzel, çözmekten kaçacak kadar bilinmezmiş aşk...
Öyle bir şeymiş ki bütün dünyayı, umutları avuçlarına döker tek bir ele değişmeni sağlarmış. Kimisi kaybedermiş , kimisi ağlarmış ama hep aşk kazanırmış. Kaybedenler kendilerine değil aşklarına ağlarmış...
Yüzyıllarca aşık olmuş insanlar, dünyalar, hayatlar. Desenler ve renkler bırakmışlar arkalarında. Bütün gizemleriyle kabullenmiş okyanus onları, bir bitkinin kökleri gibi saklamış toprak... Öyle ki her biriyle mektuplar, hikayeler, efsaneler yazdırmış uğruna...
Sonra zaman geçmiş okyanuslar gürlemiş, toprak gizemleri saklar olmuş, insanlar gitmiş, hikayeler eskimiş, şarkılar değişmiş fakat değişmeden kalabilecek kadar sadık ve kalmaya göğüs gerecek kadar cesur tek şeymiş aşk, öyle büyülüymüş ki eskimez her gün yenilenirmiş. Söylesene sevgili? Biz bir "aşk" olabilirmiyiz ki şimdi? Biz o efsanelerde yaşayan kalpler gibi kavuşurmuyuz bir gece? Yoksa söyliyemediğim aksi gibi kaybolur muyuz, kayboluşumuz mu yazar o satırlarda? Söylesene sevgili, kalbimde bahçeler yeşerten, umutları güneş eden aşk kalbinle bir eder mi kalbimi? Yoksa bu satırlar gibi yalnızlığına mı yanar hikayeler?
Baş ucumda yanan mum sönmeden seni görürde utanır mı ışığından? Karanlığım bir kez daha dans eder mi mutluluktan? Bu karanlık benliğimde yolunu bulabilir misin tekrardan? Adım adım gezerek ezberlediğim evini hatırlar mı zihnin yeniden? Anka kuşuna özenir mi aşkımız? Söylesene sevgili, bitmeden devam eder mi bu masal?