Seni kafamdan kovaladım bu gece, anıları bir kenara sıkıştırdım. İçimde kalıp gittiğin her saniye kendimden verdim. Yine de sana yetişemedi ellerim şimdi ise kafamdan da çıkıp gidiyorsun...Ne tarafa bakmalıyım bilmiyorum ama bu sefer dolan gözyaşlarımı göstermeyeceğim.
Çıktığın kapıları kilitlemeye başladım, anahtarları bulmak için başa dönmen lazım. Şanslarımızı imkansızlıklara bıraktım...
Senin için bir kaç satır astım eskimiş duvarıma, sen duvarıma güzellik duvarım sana bir anı bıraktı. Belki de bugün ki duvarım bir zaman ki benden farksız kaldı... Kırıkları toplayıp bir kavanoza sakladım ama atamadım. Vazgeçtim ama unutamadım...
Her harfte yenilip her cümle de güçlendim. Değiştin, değiştirdim... Koskoca dünyada seni hatırlatan caddelere uğramayı bıraktım. Küçük dünyama yeni sokaklar, çocuklar kattım fakat sevgili bir daha gülmedi sokaklarım, nefes almadı caddelerim, yaşamadı şehirlerim...
Yaşamak isterdim yüreklerde, yüreğinde fakat biliyorum ki artık sevemez derinlerin gözlerimi... Öğrendim ki her şeye dayanan sen az kalırmışsın gecemin fırtınalarına...
Aramıza giren her şeyde kalan ben giden sana veda ederken gözlerin buluştu terk ettiklerinin ışığına, tekrar attı kalbimin sesleri kulağımda lakin sevgili ellerime ulaşamıyorsun, gittiğin okyanuslarda denizlerime uzak, dünyama yabancısın... Bir gün olurda gülüşüme denk gelirsen tanırsın ama artık sebebi olmaya çok uzaksın. Geçmişe bir nefes uzaksın fakat isteyene kadar sadece bir insansın... Her gece ayım da kaybolan, karanlığım da boğulan belki biraz rüzgarına muhtaç belki de biraz özlemli bir yabancısın. Sen benden gittikçe denizimde sadece bir damlasın…
Yüreğimde gizli bütün her şeyin sığınağı olan sen uzaklarda bir yabancıdan farksızsın…