Yazmanın verdiği huzur var içimde...
Uzun zamandır bu kadar iyi ve güzel hissetmemiştim. Kalkıp bütün bir dünyadaki işleri yapabilirim bu enerjiyle... Ama bir sorun var. İçinde bulunduğum durum isteğimle beraber enerjimi de almaya başlıyor elimden. Neye tutunacağımı şaşmış bir haldeyim artık... Bu durumdan kaçmak istesem de kaçamıyorum. Çözüm bulamıyorum. Ve sanırım bulmakta istemiyorum. Hep böyle değilmiyiz zaten? Hep kolaya kaçmış, hep biraz acıyı sevmişizdir. Hevesimiz yoksa zorlanırsak ya kaçarız yada kabulleniriz. Benimkide biraz öyle bir zaman sonra vazgeçtim sanırım. Küçük bir çocuğun elinden alınan şekerini isteyerek ağlaması ama daha sonrasında ise durumu kabullenerek vazgeçmesi gibi...