Hayat kazandıklarımız değildi kaybettiklerimizdi ,kaybedilişlerimizdi çünkü her biri kazandığımızı sandıklarımızdan daha büyük hediyeye ve hüzüne sahipti. Başlangıçlar , ilkler hep üstüne eklerdi, devam ederdi bitişler ise sadece değişebilir, eskiyebilirdi hatta bazen o küçücük umutlar bile elinden alınır belli belirsiz bir netlik içinde gizlenirdi. Lakin sonsuz bir başlangıç olmakta sonsuz bir son olmakta sadece ona aitti hep onda kalır ,onu hiç eksiltmezdi. Bu yüzden sonlar hiçbir zaman son ,kaybedişler hiçbir zaman kaybediş değildi , olamazdı. Bazen bir çift gözde bıraktığını sandığın şeyler seni hala orada bekliyor ya da hiç ulaşamayacağın şeyleri sana veriyor olabilirdi bazen anıları sana bir ömür eşlik edebilirdi ,bugün burada ağlar veya gülerken geleceği,bekleyenleri bilemezdin. İşte bunu en çok korkunç yapanda aksini de asılınıda kendinde gizlemesiydi. İnsanlar hep bu yüzden korktu yalnızlıktan , gelecekten ve ikisini birbirine bağlayan aşktan aksine bir o kadarda sevdi aslında. Yalnızken kaybedişlerini,kaybedilişlerini anıp hüznüyle ,neşesiyle sarhoş olmayı , sabahları karanlığa, geceleri aydınlığa katmayı sevdi bir o kadarda korktu ağlamaktan ,gülmekten, yalnız kalmaktan işte böyle böyle aşkı delilikle karıştırdı tarih çünkü insan aşkı tadınca sevdiğiyle de yalnızdı onun gülüşüne güler ağlayışına ağlardı kimseyide istemezdi üstelik korkmazdı ,severdi hatta bazen bütün bu karmaşık duyguları yaşarken sevmezdi bile “divane oldu” derlerdi, yakışırdıda ama anlamazdı insan , nasıl olurda bir insanda hem herkes bulunur hemde yalnız kalırdı? Nasıl bir çift göze evrenler, bir satır lafa şiirler sığardı ?
Sonra seninle tanıştı insanlık , tüm kalbimi dinledi benimle birlikte alıştı , öğrendi ,sevdi gidişin beni yakarken onlara izletti kimisi yine “divane oldu” dedi, kimisi ortağını sessizce izledi, yaşadıklarını yaşayacaklarını en derininde hissetti… Hayat acımasızdı bekleyenlerle ,beklemiş olanlarla ama insan alıştığından kopmamayı severdi böylece farkında olmadan her zaman aşkı istedi çünkü aşk her zaman içindeki karmaşayı bir insanda bulmayı vaat etmişti. O gün seni gördüğümde belki de aklıma hemen bunlar gelmedi, bu güzel hissi öyle güzel tattım ki o anda beynim durdu kalbim ise bulduğu karmaşaya gülümsemekle meşguldü ,hayat ona gülmüştü belki de gelecekte üzmüştü ama umurumda değildi çünkü seni bulmuştum . İnsan alışkın olduğu yerde huzurlu olurdu ve sen benim hiç bilmediğim alışkanlığımdın huzuru , güveni tattığım evimdin, sen benim yalnızlığım ve herkesimdin… O gün orada bir ışık gördüm yıllarca “divane oldu “ denilenlerin bir insanda gördüğü her şeyle orada tanıştım . Sonunu bilemezdim bize bir son mu yoksa bir başlangıç mı vericek onu da bilemezdim. Ama bilirsin aşk bazen ve her zaman korkmadan sevmek en çok korktuğunuda sevdiğinide birinde bulmak demekti…