Sayfalar daha dolu artık kimsenin okumayı beceremeyeceği kadar çok...
Ve artık onları dile dökebilecek, yazabilecek kimse yokmuş gibi...
Yazamıyorum... Yetersiz bir şeyler var,belki de fazla acımasızlar. İçimi yiyor hepsi kayıtsız kalınamayacak kadar yorgunum, ama bir o kadar fazla da "iyiyim" diyorum kendime... Yazılarıma tarih atıp,mektuplarıma atmama isteğim var. Zamanın içinde var olmak istediğim kadar yok olmayı da bir o kadar arzuluyorum. Belirsiz istek ve kaygıların arasında boğuluyorum, bunun bir denizde boğulmak gibi bütün vücudumu esir aldığını hissediyorum ama elimden hiçbir şey gelmiyor. Bunları düşünürken bile akıntıya karşı durduğumu hissediyorum, yoksa bu da sadece korkular gibi üstüne gidilince geçecek bir şey mi?