top of page

Yaşamayı öğrendim...

Değişimden korkmamak, kaçmamak lazımmış onu öğrendim. Elinin altındakine alışmalıymış insan. Yokluğa varlık katmalıymış. Bazen de özlemeliymiş maziyi. Ben yeni öğrendim bunları… Bir duygusuzluk bastı sonra üzerime. Güller kokusunu, papatyalar etkisini kaybetti… İnsanlar imgeleşmekten çıktı gözümde, yine de bir o kadar duygusuzlardı… hiç birinin gözlerine bakmak istemedim. Çünkü kaybetmişti o gözler ruhlarını… Günden güne kayıtsızlaştım onlara… Boş bakışları umursamamayı öğrendim. Kaybettikleri ruhları özlememeyi… Her manalı göze hayranlık besledim, ne yazık ki benim hayranlığım engel olamadı kaybolan ruhlarına… Şarkılara sığınmayı öğrendim, ardından günden güne onlarda kaybetti anlamlarını… Duygular sanki hiç var olmamışlar gibi silindiler dünyadan… Ve ben bu kaybolan ruhların çöplüğünde yaşamayı öğrendim zamanla…

3 görüntüleme0 yorum

Son Yazılar

Hepsini Gör

İnsanlar nefes alabiliyorken benim içime oturan bu toklukta ne böyle? İnsan yaşama,nefese doyar mı hiç? Yoksa bıkkınlık mı bu ? Söylesene, ne aldın benden ? Ne verdin bana? Her geçen gün özlüyorum, se

Saçlarımdan dökülen yapraklardır sonbahar Bir gece güneşi gibidir umut Dorukları içimi yakar Eser, gürler ve geçer hayat Meğersem sende saklı kalırmış her seferinde aydınlık taraf... Sayfalarıma acır

Güzel vedalar edelim derdim ama vedalara sığmaz duygular , içimde kalanlarda sonlar için oldukça fazla… Her şeye rağmen yine de gülümse sen severim ben seni, İçimden kopardıkların anılarda saklı kalmı

Yazı: Blog2 Post
bottom of page