Yaşamak...
Insanlar delirmişim gibi bakıyorlar... Günlerdir yazıyorum saklıyarak... Neden? Neyden sakınıyorum kendimi? Belkide sadece insanlar çok acımasız sevgili. Sen de dahil ezdiniz beni, ellerimden tutmanı çok isterdim şimdi, ne yazık hala buna ihtiyacım var... Her gece, gündüz lanet ediyorum gökyüzüne, çünkü sen gelmeyeceksin, onlar gelmiyecek ve ben düşmeye devam edeceğim. Ellerimden tutmaya kalksan bile tutmayacağım . Artık sana güvenmiyorum. Düşeceğim, isteyerek... Mutlu ölmek istemiyorum, mutlu olmak istiyorum. Beni öldürmeyeceksen gel artık... Kapılarımı kapıyorum. Ölmek istemiyorum, gülmek neşe saçmak istiyorum. Ama bunlar senle bir imkansız... Sen beni öldürüyorsun. Ve ben buna izin vermiyeceğim. Seni görmeyeceğim, duymayacağım yani sevgili seni yazmayacağım, sen bunu hak etmiyorsun... Sana sevgimi mühürliyeceğim ve arkama bakmadan kaçacağım. Belkide daha fazla düşeceğim. Yeni insanlar bulup mutlu olacağım. Ama en azından yaşayacağım. Evet haklısın son gününü yaşamak isterken ölen bir kelebekten farksızım. Evet haklısın bir papatyayım, aşkından ölen bir papatya... Ama yapraklarımı saklayacağım... Senden, insanlardan belkide dünyadan kurtulacağım ve güleceğim. Küçük çocuklara eşlik edeceğim. Beni sevmeni beklemiyeceğim. Kendimi seveceğim. Ve sen sevgili beni yaşatana kadar duvarlarımı aşamayacaksın ...