top of page

Yaşamak...

Insanlar delirmişim gibi bakıyorlar... Günlerdir yazıyorum saklıyarak... Neden? Neyden sakınıyorum kendimi? Belkide sadece insanlar çok acımasız sevgili. Sen de dahil ezdiniz beni, ellerimden tutmanı çok isterdim şimdi, ne yazık hala buna ihtiyacım var... Her gece, gündüz lanet ediyorum gökyüzüne, çünkü sen gelmeyeceksin, onlar gelmiyecek ve ben düşmeye devam edeceğim. Ellerimden tutmaya kalksan bile tutmayacağım . Artık sana güvenmiyorum. Düşeceğim, isteyerek... Mutlu ölmek istemiyorum, mutlu olmak istiyorum. Beni öldürmeyeceksen gel artık... Kapılarımı kapıyorum. Ölmek istemiyorum, gülmek neşe saçmak istiyorum. Ama bunlar senle bir imkansız... Sen beni öldürüyorsun. Ve ben buna izin vermiyeceğim. Seni görmeyeceğim, duymayacağım yani sevgili seni yazmayacağım, sen bunu hak etmiyorsun... Sana sevgimi mühürliyeceğim ve arkama bakmadan kaçacağım. Belkide daha fazla düşeceğim. Yeni insanlar bulup mutlu olacağım. Ama en azından yaşayacağım. Evet haklısın son gününü yaşamak isterken ölen bir kelebekten farksızım. Evet haklısın bir papatyayım, aşkından ölen bir papatya... Ama yapraklarımı saklayacağım... Senden, insanlardan belkide dünyadan kurtulacağım ve güleceğim. Küçük çocuklara eşlik edeceğim. Beni sevmeni beklemiyeceğim. Kendimi seveceğim. Ve sen sevgili beni yaşatana kadar duvarlarımı aşamayacaksın ...

19 görüntüleme2 yorum

Son Yazılar

Hepsini Gör

Satırlar yaranı sarmak yerine acıtmaya başlayınca anlıyorsun içinde sakladığının kalbinle atmaya başladığını , başlarda bu insana biraz yabancı biraz da tanıdık bir his gibi  geliyor  çoğu zaman  kaçm

İnsan ne kadar emin olurdu yaşadıklarından? Kaç defa yıkılır, kaç defa doğardı? Hak ettiklerimiz miydi hep bize verilen yoksa değer görüldüklerimiz mi? Tüm bu karmaşa ait olduğum yer gibi fakat derini

İçimden kopanlar her seferinde bir şeyler götürüyor  fakat sanırım sen daha fazlasını aldın. Öyle bir boşluk bıraktın ki nereye ait olduğunu, nasıl dolduğunu bilmediğim… Öyle bir parçayı aldın ki her

Yazı: Blog2 Post
bottom of page