Tesadüf değil, hazır ol...
Şarkılar ne kadarda acıklı böyle? Sevgi acı mı verir? Yoksa hepimiz yanlış kapılara çarpıp kırıldık mı biraz? Değer mi üzülmeye gerçekten? Gerçekten bu kadar mı dünya? Ruhsuzluğu kadar hayal kırıklığıyla da mı dolu? Neden yaşıyoruz? Sadece üzülerek mi geçirmeliyiz bu zamanı? Buna inanmıyorum. Aşkı gördüm. Birbirlerine nasıl baktıklarını gördüm. Öyle ki karşıdan ben bile hissettim. O yüzden yanlış kişilere çarptığımızda, bütün hayatımızı üzüntüye adamayı bırakmalıyız belki de… Sonuç olarak bir şeyler öğrenmiş olmalıyız değil mi? Onları alıp devam etmeliyiz hayata… Gidenlere olduğu gibi yeni gelenlere de açık olmalı kapımız. Neden mi? Evrenin tesadüfler karmaşası olmak için fazla büyük olduğunu düşünmüyor musun sen de? Belki de o karşına çıkardığı senin “hiç beklemediğin” kişi senin hayatının dönüm noktası. Bu yüzden kapılarımızı asla kapamamalıyız sanırım. Bir bakarsın bugün olmaz ama yarın çalınır kapın. İşte o zaman o kapıyı açmayı sakın unutmamalısın…