Hayatımı çalan piyanonun tuşlarının avuçlarıma yıkılması gibiydi herşey hızlı ve sesli...
Sessizliğinde kayboldum, sesten kaçarken...
Duyarsızlaştım, yok oldum, özledim...
Bir mumla eridim, çıtırdamasını diledim...
Her gece uğradığın, soluklarının gezindiği yerlerde aldığım mirasınla ezilirken, kahkahalarının çarptığı duvarlarım duyularımla kaybolurken, dalgalar ruhumu alıp giderken, Gözlerimde saklı silüetin, gülüşümde bakışın yokken nasıl yapabilir nasıl yaşar insan? Kalbi kendinde değilse nasıl var olabilir ki bir ruh? Sığındığım yansımamda sallanmış tek parça anın, gülüşüme saklanmış bir bakışın, gözlerime sığınmış benliğin yaşam verirken kim beni sensiz bulabilir?
İki mısranın arasında sıkışmış kalmış gerçeğe dönemiyor yüreğimin sakinleri, sessizce fısıldıyorlar aşkın eşsiz masalını...
Bir ninnidir "aşk" güzel rüyalarını veren, kaybedildiğinde uyuyana kadar çalan... Ve sen sevgili,
sen biriciğim, "deniz'im, " sahil"im... Nerelerdesin? Hangi derinlerdesin? Boğulduğum yerlerde duyuyor musun beni? Hissediyor musun benim masalsı ninni mi? Bastığın yerlerde tanıyor musun anılarımı? Sende var mı biz? Bende ben olduğu kadar...
Sığındığım kelimelerine fısıldıyorum dilimi yakan, elimi bağlayan ismini, bilinmez sırlara sahip çıkan gemilere bıraktığımız gibi...
Göğsümde çalan bu gürültü duyamadığım sesinin özleminden, elimi daldırdığım bu cennet anılarımızın bir benzerinden, halkalarda çıkan sen içimdekinden başkası değil... Dönen dünya benim ay'ımdan farklı değil... Çalan ninni senin sesinden tanıdık değil... Meftun olduğum bir kaç harfi değişenden başka değil... Duyduklarım aşk, duyamadıklarımdan farklı değil. Ve farklılığıyla renklenen sevgili, sen benzersiz olanı götürmeden önce eşlik ettiğin her yerde güneş tekrar doğana kadar tamamen "unutmabeni"...
Tıpkı benim gibi, bahçemizin gülü gibi...
Comments