Kırık saatlerde sonsuzluk…
Nefes almakla yaşamak aynı mı dersin? Hayattaki herşeyi gerçekten biz mi seçeriz? Yoksa hayat mı bizi seçer?
Yorgun adımlar mı, yavaş hayatlar mı tanır hayatı?
Yokluğunda ağırlaşır yaşam, derinlerimde hissederim meltemin fısıltılarını… İçimde kalan bu aşk zorlar bedenimi. Gökler de saklı sırları arar insanlar , sen içimde filizlenirken… Kim bilebilir ki bütün “ gün “ tek kişinin ellerinde? Özünde bu dünyaya yabancı iki tanıdığız nasıl olabilir de bu kadar bağlayıcı olabilir?.. Sen uzaklaşırken ben nasıl “biz”le yaşarım? Bu büyünün hikayesinde beraber kaybolalım, tek başıma başa çıkmak için fazla aşığım…
İçimde büyüyen bu aşk karanlığımın etrafında gökkuşaklarından bir sarmaşık, kalbimi diz çöktüren bir elçi…
Aşk… “sen”… Söylesene? Dünyanın sonu nedir ? Bitişim mi ? Gidişin mi..?
Gülüşün , hayatlarından vazgeçmiş insanlar içinde parıldayan bir yaşam…
Saklı dünyalar ve yaşamlar vaat eder görenlere ve ben büyülenirim ışıklarının dansından… Kim red edebilir ki içinde saklı neşenin güneşini?..
Ruhumu dinlendirir seslerin, gülüşlerin. Çocuklar seni sorar gülemeyence, neşe sensindir, içinde saklarsın sevgiyi ve güneşi… karanlığım huzur bulur saçlarının bulutlarında… Denizlerim dinlenir sesinin derinlerinde… Herkesten çok sana ait varlığım. Herkesten çok bana ait varlığın…
Ruhumun derinlerinde hissettiğim bu aidiyet ölümsüz bir aşkın sessiz masallıdır içimizde ki çocuklara… Yazdığım bu satırlar ise derinlerden geleceğe birer mektup…
Zıtlık uyum demek olmalı yoksa ne yapardık sevgili? Bu çelişkiler bizim için olmasaydı mutlu olur muyduk sanki? Şimdi mutlumuyuz ? Bir gün sezersin belki beni… Bir gün nefes alır belki umutlar? Kim bilebilir ki aşk kızıldan binbir renk değil mi? Sen… Ay’ımın her gece beni andığı değil misin ? Ben… Güneşin seni hatırlattığı değil miyim sanki? Biz… dünyayı tekrar renklendirmedik mi? Şimdi griliğe terk edilmedik mi ? Her zaman insanlar mı veda eder sevgili?..
Anılarımın içinde ıslanan fotoğraflar saklıyor zihnim sadece bize ait evrenler… Ne zaman ,nerede fark etmez sadece bizim olan… Gidişiyle güzelleşen çiçeklerin varlığıyla sana hayran kaldığı bir evrende ya da şimdi “biz” bizi bekliyor… Veda edenler sadece insanlar olsun sevgili, biz zamanı durduralım… Sen gözlerimde kal… Ben sende takılı kalayım… Ta ki saatler kırılana kadar…