Işığıma eşlik edermiş yıldızların sessiz ve zarifçe...

Yıldızlar dökülmüş saçlarına sevgili...

Kalbime düşüyor sessiz ve soluksuz ışıltıları...

Öyle ki karanlık ayımın yansımasını oluşturuyor senin aşkının aydınlığı...

Ne yazık sevgili! Ne yazık bana!

Yemin etmiştim. Yalnız kalmaya, karanlıkta boğulmaya, aşka yaklaşmamaya...

Şimdi bir okyanusun karşısında sende olanları hiç bir yerde bulamadığımı anlatıyorum. Sessiz kalıyor gökyüzü, denizler ve de topraklar... Çünkü biliyorlar ki bir sen değil, hiçbiri...

Gözlerinde ki ışıltı, kalbindeki gökkuşağı, gülüşündeki çiçekler yok onlarda...

Öyle büyülüsün ki sen...

Ne dünya ne de başka bir yer daha güzel değil senin yanında olmaktan... Hiç düşünemezdim kelimelerimin, satırlarımın anlatmaya yetmeyeceği bir şey olduğuna, şimdi ise öğretiyorsun bana kendini... Ve ilmek ilmek işleniyor içime sevgin...

Gece'm, gündüz'üm ve daha bir çok şey eşlik ediyor siluetine çoğu zaman...

Kızıl bir gölge gibisin sen... Kimsede yoksun, eşsizsin, güzelsin ve imkansızsın...

Uğruna şiirler yazılmış insanların birer parçası, aşk romanlarının tutkusu, şehirlerin yağmurlarında ki acı sızısın sen. Aşk kadar eşsiz ve karmaşıksın, gizemlisin... Ve beni kendine çekiyor gözlerinin içinde ki labirentler... İçlerinde kayboluyor ruhum...

Sen bu sessiz ruhsuz sokakların içinde ki manasın sevgili... Sen renksiz şehrime renk katan aşksın... Ve bu satırlara sığmayan bir çok şeysin...

Peki sığdıramıyorsam neden mi yazıyorum seni satırlarıma?

İçime değil, dünyalara sığmayan seni, aşkını, herşeyini kalıcı hatıralara kazımaktır bu...

Gözlerimdeki ışıltını döküyorum bembeyaz sayfalara ki ziyan olmasın sende ki masumiyetin zarif izleri...

Kulağıma çalınan her müzikte saklanan anıları saklamak için yazıyorum belki de...

Aslında bende bilmiyorum sevgili... Aslında bende bilmiyorum bir çok şeyi... Neden seni sevdiğimi, neden anlatamadığımı, neden yazdığımı ve bir çok şeyi...

Tek bildiğim sebepsiz aşkımın sebepsiz ve dopdolu yazılarda dans ettiği...