Denizlerimin karanlığında...

Soğuk ve ıssız sokaklarda saklıymış gerçekler,

Hep kaçtığımız ama karanlığına sığındığımız tek şeymiş belki de...

Bazen yanıltıp bazen korkutuyormuş bizi sesleri,duruşları, kendileri,

Bazende en güzel hisleri saklıyormuş o sessizliğin arkasında...

Fakat sanırım artık atlıyorum o sokağı, tıpkı annesinin peşindeyken sadece istediğini gören çocuklar gibi...

Sadece kendime çekiliyorum artık,kendi bildiğimde kalıyorum.

Denildiği gibiymiş meğer güzel şeylerde yoruyormuş insanı... Yeni, yeni fark ediyorum. Belki de büyüyorum yeniden. Sahiden bir insan ne zaman büyür? Ne zaman gözleri kalbiyle bir olur insanın? Sanırım asla bilemeyeceğim.

Ne yazık bana! Bu dünyada saklanacak yerlerden, denizlere geçeceğim. Ne keder sana! Beni denizlere sürüklüyen rüzgardan farksız gözlerin. Ama kızma bana doğruya gideceğim.

Kaçtığım herşeyle biraz daha barışacağım, bir denizin dalgalarına sığınacağım. Ben anlatacağım, onlar kıyılara taşıyacak sesimi, kalbimi, hislerimi... Kim bilir belki bir gün yeniden dönerim gün ışığına, umuda, gerçeklere ama o zamana kadar kendi karanlığımda denizlerimle dertleşeceğim. Eminim onlar beni insanlardan daha çok anlayıp, daha çok koruyacak. Ve eminim ben kendi karanlığımda kendimle kalarak iyileşeceğim.