Her şey nasıl böyle oldu inan bilmiyorum , ben alışıktım bazı şeylere yorulmazdım , bıkmazdım… Şimdi ise boşlukta bir şeylerle savaşıyorum, inan buraya nasıl geldim bilmiyorum. Özlüyorum ,hatırlıyorum, galiba bizden bana kalanlarla yetinemiyorum. Seni sana bırakmaktan,beni hatırlaman gerekmesinden korkuyorum…
Unutulmak… Önemli değildi ta ki sana kadar…
Sanırım parçalarımızı şurdan burdan toplamaktan kaçıyorum, korkuyorum. Bunu bana yapma desem gelir misin bilmiyorum . Ama hala bir parçam var sende kalan ,bende eksik yaratan biliyorum…
Sorunlar yıkımlar ,kırıklar yaşatır ,hayat bazen bıktırır buna rağmen biliyorum insanlar sevilir oysa ben senden başka kimseyi sevemedim, yapamıyorum. Sana dünyaları serecek kadar güçlü ,başkasını sevemeyecek kadar yorgun ve aşığım… Sonlar birlikte olduğumuz sürece nereye varacak ,nasıl olacak fark etmez ya da sadece umursamıyorum bir aradaysak hepsi güzel . Nasıl olsa canım yanarsa sarılsan geçer , canın yanarsa kendimden verir sararım yaralarını.Bilmiyorum belki ben olması gerekenden fazla sevdim , belki de sen…
Yine de olsun yapbozlar elbet tamamlanır, aşıklar elbet karşılaşır. Hayat ne kadar zorsa bir o kadar kolaylaşır… Belki bir gün bir yerde gözlerimiz barışır, ruhlarımız kavuşur. Gurur pek sevmez ama umut bir kez olsun kazanır…Satırlarım mutlulukla barışır sahiden hep mi mutsuzdur aşıklar? Yoksa sadece insanlar mı mutsuz yapar aşkı?
Comments